Zaterdag 15 juli en zondag 16 juli, 164 mijl.
Al voor dag en dauw, om 3:35 uur, haal ik het anker op om nog een paar uurtjes van het het afgaande tij te kunnen profiteren. Rinske mag nog even doorslapen. Om 5:20 uur zijn we uit het Schulpengat en dus op zee. Het begint dan al aardig licht te worden en een uurtje later komt de zon om een prachtig schouwspel van de verschillende soorten wolken te maken. In de loop van de ochtend draait de wind naar het zuidwesten en neemt verder af. Al kruisend scharrelen we om de TX1 om buiten het verkeerscheidingsstelsel te blijven. Daarna kunnen we ongeveer west aanhouden en trekt de wind gelukkig weer wat aan. De hele middag zeilen we hoog aan de wind, bijna recht op Lowestoft aan en dat blijft zo als we de donkere, maar gaandeweg helder wordende sterrennacht induiken. In de nanacht komt de maan erbij en ruimt de wind door het westen. We gaan weer overstag en kunnen dan Lowestoft bezeilen richting zuidwest.
Na ons per VHF bij de portcontrol gemeld te hebben (verplicht), varen we de haven van de Royal Norfolk & Suffolk Yacht Club in om aan te leggen om 13:15 uur. In een licht miezerregentje. Veel engelser hadden we het ons niet kunnen voorstellen. ’s Middags bekijken we vanaf boulevard en strand een wedstrijd van jeugdbootjes: wel een kleine 100 stuks. Daarna een rondje Lowestoft en tenslotte nog een biertje in de deftige, maar zeer vriendelijke, Yacht Club. Tenslotte aan boord nog een glaasje whisky op de goede afloop. Vanavond maar vroeg te kooi: de klok moet ook nog een uur achteruit.

Woensdag 19 juli, 2 mijl.
Om 9:30 uur gaat het anker omhoog voor het laatste stukje van de Alde stroomopwaarts. Dit is een heel bochtig en ondiep stuk. Een keer vliegen we uit de bocht en zitten meteen vast in de modder. De motor is nodig (voor het eerst sinds Lowestoft) om weer uit de mud te komen. Bij Snape Maldings zit een vaste brug en sluisje en eindigt onze tocht. Aan de kade liggen een Thames Barge, een Nederlandse kotter Elbe en een houten Engels jachtje. Daar passen we dus nog makkelijk bij en we liggen nog voor niets ook. Snape Malding blijkt een toeristische trekpleister te zijn, compleet met zo nu en dan een touringcar met bezoekers. Het is een voormalige moutfabriek voor de bierproduktie. De grootste hal is omgebouwd tot een prachtig muziektheater. De andere hallen bieden plaats aan een grote winkel van sinkel en eet- en drinkgelegenheden. Het is de warmste dag van onze vakantie en dus gezellig druk. We hebben eerst dan ook veel bekijks, maar als het water is gezakt liggen we meters onder de kade in de prut en vallen niet meer zo op. We maken een wandeling door het natuurgebied en eindigen in Snape, waar een postkantoor zit voor de broodnodige postzegels en de pub The Crown die je bezocht moet hebben. Deze is echter nog niet open, dus lopen we maar weer naar onze boot voor een biertje. ’s Avonds gaan we nog een keer naar The Crown, waar we lekker uit eten gaan. In de nacht trekt een dikke onweersbui over, maar we liggen veilig tegen de kade.

Zaterdag 22 juli, 3 mijl.
’s Morgens zien we 4 zwemmers de Deben afzwemmen (tegen de vloed in). Ze rusten even uit aan een boeitje, vlak bij onze mooring, onderwijl vrolijk kwebbelend en vervolgen even later hun reis. Rare jongens die Engelsen. We zijn weer aan wat boodschappen toe en de watertank is leeg. Dus zeilen we verder stroomopwaarts naar Woodbridge en leggen aan in de jachthaven. Deze is gemaakt in een voormalig bassin van een watermolen. Woodbridge is een leuk plekje en we eten er onze eerste (en laatste) fish and chips. Kunnen we ook weer afstrepen. Daarna moeten we ook weer vertrekken want het water daalt al flink. Met kiel een roer een stukje opgedraaid zullen we de haven uitvaren maar, stom, stom, stom, de kiel niet ver genoeg opgedraaid.
In plaats van de zachte modder, waar we zo lekker aan gewend waren, bestaat de drempel uit beton waar we met de kiel opklappen. Door de dreun is er een hoek uit de kiel gebroken en zit de kiel muurvast in de kast. Met een hoop wrikken en duwen krijgen we hem gelukkig weer vrij en kunnen hem helemaal opdraaien. We kunnen nu alsnog net de haven uitvaren. Een klein stukje verder stroomopwaarts laten we ons weer droogvallen in de modder. De rest van de middag bestaat uit het repareren van de kiel en mezelf verrot schelden. Gelukkig hebben we polyesterhars en glasmatjes bij ons, dus alles komt weer goed.

Dinsdag 25 juli, 16 mijl.
Om 11.00 weer ankerop. We moeten wat prutsen om het geultje te vinden, maar voorbij Mistley wordt het vaarwater weer breder. Tegenstrooms, maar met gunstige wind zeilen we de Stour af en dan de Orwell op. Dit is een deftige rivier, waar de upperclass een landgoed placht te hebben. We laten de deftige Suffolk Yacht Harbour rechts liggen en kruisen door naar de “must do” Pin Mill. Daar pikken we om 14:15 uur een mooring op, vlak voor de hard. Helaas verspeel ik de pikhaak die meteen onderduikt in het zilte nat. Daarna de kano te water en via een drijvende steiger de wal opgezocht. Er is hier een scheepswerf waar ik hoop een afgebroken oog voor de spi-boom weer gelast te krijgen. Enig navraag stuurt ons naar een container waar ene Mr. Hardley zijn welding service uitoefent.
In no time is het oog weer vastgelast. Hij heeft een houten smak op de rivier aan een mooring liggen waarmee hij vorig jaar in Goes is geweest. Dat is zo goed bevallen dat hij geen geld wil hebben voor zijn laswerkzaamheden. Met veel moeite weet ik 5 pond aan hem te slijten. Dan maken we een wandeling rond Pin Mill, snel gebeurd, en bekijken de woonboten die aan de rivier in de modder liggen. De eersten zien er goed uit, maar daarna gaat het over in semi-wrakken en echte wrakken. Zoveel vergane glorie… Tijd voor de Butt & Oysters voor een pint. Al weer een “must do” afgestreept. Onze kano ligt inmiddels droog en we moeten hem vanaf de drijvende steiger naar de hard sjouwen om weer water onder de kiel te krijgen.
Potje eten gekookt aan boord en als we net beginnen met eten zie ik de verloren pikhaak in de droogvallende modder liggen. Meteen in de kano gesprongen en de pikhaak opgepikt nu hij nog net bereikbaar is via water. De zee neemt en geeft alweer wat terug. Het wordt een prachtige avond met een schilderachtige zonsondergang op de rivier. Een erg fijn plekje.

Vrijdag 28 juli, 34 mijl.
Met de laatste eb zakken we de Colne weer af. Om de River Blackwater op te komen moeten we weer een paar mijl de zee op en dan bijna pal west. We passeren aan stuurboord West Mersea en aan bakboord een kolosale kerncentrale. Daarna is het weer kruisen, recht tegen de stevige zuidwestenwind in. Onderweg ligt ook nog het zendschip Radio Caroline in de rivier ten anker. Voorbij Osea Island wordt de rivier steeds smaller en ondieper. We zijn eigenlijk nog wat te vroeg in de vloed. Met de kiel een flink eind omhoog lukt het toch om Heybridge te bereiken en een mooring op te pikken. Hier willen we even naar de wal om de boel te bekijken en eventueel nog een brood te scoren. Net als we de kano te water laten komt een schip zijn mooring weer opeisen, dus pakken we de mooring 30 meter verderop. Je moet het maar weten.
Via een drijvende steiger kunnen we met de kano aan land komen. Heybridge bestaat uit een paar huizen, een pub, The Old Ship, een yachtclub en een sluis. Achter de sluis is een haventje wat overgaat in een kanaal met heel veel woonboten. Je waant je in Nederland. We maken een lange wandeling langs het kanaal (met heel veel bramen) tot we Maldon aan de andere kant van de rivier zien liggen en gaan dan weer langs de rivier terug naar Heybridge. Brood hebben we niet kunnen kopen, maar een leuk ommetje is het wel. Na hoogwater gooien we los en zakken de rivier weer af op alleen de fok. De wind is inmiddels wel een zesje geworden. Net voor West Mersea hijsen we ook het grootzeil met 3 reven om wat beter te kunnen manoeuvreren. We willen een kreek in, Salcott Channel, waar heel veel schepen aan moorings liggen. Het lukt om een vrije mooring te vinden en dan liggen we beschut voor de voorspelde harde wind voor de komende nacht. We moeten hier wel betalen voor de mooring: 10 pond.

Maandag 31 juli, 16 mijl.
Om 5:30 uur gaan we alweer ankerop. Het is dik 8 uur hoogwater en volgens de almanak is tot anderhalf uur na hoogwater de St. Katharine Docks toegankelijk. Halverwege passeren we nog de Thames Barrier, een stormvloedkering. Tot hier aan toe kon alles nog op het zeil, maar nu komen er zoveel gebouwen dat we de motor er maar bij aanzetten om wat voortgang te houden. Zo varen we om dik 7 uur het westelijk halfrond in en zijn om 8 uur bij de Tower Bridge. Toch eigenlijk best leuk.
Vlak voor de brug zit de sluis naar de St. Katharine Docks. Ze geven echter geen sjoege op de VHF. Dan maar gebeld via het telefoonnummer uit de Reeds. Daar krijgen we wel contact. Of we wel hebben gereserveerd? Nee dus. Nou, dan doen we de sluis niet open. Dan maar even gebeld met Limehouse Basin, anderhalve mijl terug. Uh ja, daar is nog wel een plekje. Maar pas om halftien is er iemand die de sluis kan bedienen. Ok, dan maar even wachten dus. Ze lijken hier niet zo erg ingesteld op passanten. Stipt om halftien worden we weer opgeroepen en kunnen we in het Limehouse Basin. Een goede keuze, want we worden allervriendelijkst onthaald. Het blijkt voor het grootste deel vol te liggen met narrow boats, die deels worden verhuurd en deels als woonboot worden gebruikt. Het zijn er zeker 50. Daarnaast liggen en nog een paar barken en wat jachten. Wij krijgen een plaatsje tussen de narrow boats. Vlakbij kunnen we op de metro (bovengronds) stappen voor een ritje naar het centrum. We lopen daar ook nog even naar de St. Katharine Docks en zijn blij dat we daar niet in mochten. Het is helemaal omgeven door ballententen met dito terrasjes. Na een wandeltochtje over de Tower Bridge naar de oude Butler’s Warf, weer in de metro naar Greenwich.
Natuurlijk even bij de herbouwde Cutty Sark gekeken en een biertje gedronken in de Gipsy Moth, een erg leuke pub die is genoemd naar het schip van Sir Francis Chichester, waarmee hij als eerste bijna nonstop solo rond de wereld zeilde. Op deze plek ongeveer is hij daarvoor geridderd door hare majesteit. Tenslotte nog een rondje door het National Maritime Museum gelopen. ’s Avonds nog even lekker uit eten en dan zijn we weer klaar met Londen.

Donderdag 3 augustus, 23 mijl.
Vandaag waait het nog steeds zo’n 6-7 uit het zuidwesten, maar wij willen verder. Voor het eerst hijsen we het, zelf uit een oud zeil gemaakt, trysail en de werkfok en varen om 10:20 uur de sluis van de marina uit. Zo zeilen we prachtig de Medway weer af (als enige boot natuurlijk) en net voor Sheerness de Swale in. Daar krijgen we nog een lekkere bui over en rollen de werkfok in tot stormfokproporties. Maar het zeilt prachtig.
In de Swale zit een nieuwe vaste brug van 28 meter hoog, maar ook nog de oude Kings Ferry hefbrug. Hiervoor moeten we even 20 minuten wachten totdat dit imposante gevaarte om 13:10 uur voor ons omhoog gaat. Inmiddels is het alweer laagwater geweest en krijgen we weer stroom mee. Voor de Faversham Creek gaan we om 14:30 uur ten anker om op meer water te wachten. ’s Avonds scharrelen we deze kreek in en gaan precies voor de pub Shipwrights Arms ten anker voor een heerlijk rustige nacht.